De omgang met een artistieke nalatenschap is best complex, vraagt veel tijd en een specifieke aanpak, in de eerste plaats door de veelheid aan sporen die een kunstenaar of een kunstenorganisatie nalaat. Het gaat om materiële zaken: een nalatenschap is volgens een strikte definitie het geheel van goederen en kapitaal of schulden dat iemand achterlaat na overlijden. Voor kunstenerfgoed gaat het om een bijzondere situatie omdat de nalatenschap een grote verzameling van kunstwerken of creaties is. Verder kan er een uitgebreid (kunst)archief en atelier met werkmateriaal bewaard zijn, dat de leef- en werkomgeving van de kunstenaar in beeld brengt. Het gaat daarnaast om de immateriële aspecten van de kunstenaarspraktijk, die de nalatenschap contextualiseren en betekenis geven. Het in kaart brengen en verbinden van deze sporen, vraagt de nodige expertise en tijd.

Bovendien roept dit veel juridische vraagstukken op, zoals de keuze van de juiste rechtspersoon. Het is onvermijdelijk ook een emotioneel proces, waar de kunstenaar zelf, of diens entourage door moet. Dit vraagt om een specifieke ondersteuning. Je kan dit niet alleen.

Tot slot is kunstenerfgoed een verhaal waarbij twee sectoren elkaar ontmoeten. De artistieke nalatenschap komt het meest tot zijn recht in een gemeenschappelijk verhaal vanuit cultureel erfgoed en kunsten. De richtlijnen en standaarden vanuit de cultureel-erfgoedsector zijn nodig om dit ‘kunstenerfgoed’ optimaal te bewaren, maar de meerwaarde ligt in het levend blijven houden van de artistieke nalatenschap en te zorgen dat een artistieke overdracht naar een volgende generatie makers mogelijk is.